Bevestig mijn bestaan

Geschreven door op 22 april 2021

In het hart

van de nacht

zit ik rechtop.

Mijn ogen willen niet sluiten,

maar zien wat er is.

 

Niets

zie ik.

Niets

hoor ik,

dan de stille stilte.

Niets

voel ik,

dan mijn eigen stille zijn.

 

Gedachten.

Het geweten

raast

onbesuisd, remloos.

Mijn hand

knipt het licht aan.

Mijn ogen willen zien,

vatten,

wat gaande is.

 

Er is alleen

mijn stille lichaam,

ingehouden adem.

Ik betast, voel, streel

Zal het haar uitmaken?

Eigen handen,

of die van een geliefde?

 

De ogen, de handen, de ziel

De stem

Van de ander

Dichtbij, dicht bij mij

Hoe kan het zonder?

 

Ik schreeuw

in de geluidloze nacht.

Zelfs de echo

bevestigt niet mijn bestaan

Alleen het warm

wat stroomt uit mijn ogen.

 

Als buiten,

buiten mij,

de morgen zich in grijze tonen aandient

hoor ik andere levens.

ze lopen voorbij,

vliegen voorbij.

Voorbij mij.

 

Raak me aan.

Bevestig mijn bestaan.

Ontketen mijn isolement.

Raak me.

Maak dat ik voel

dat ik niet kwijt ben.

 

Fransis Bosch, 2020
Tekening: Pol Wijnberg, Polspaperpoems