Het thema van De Boekenweek is dit jaar: De moeder de vrouw. Juist een man schrijft er dit jaar over in het Boekenweekgeschenk. Dat gaf direct bij bekendmaking al een hoop commentaar. Zelf heb ik over moeders en vrouwen in al mijn romans, autobiografisch werk en in korte verhalen uitvoerig en veelvuldig geschreven. Mij is het thema op het lijf geschreven. En zie, toeval bestaat! De mail die ik onlangs van een lezeres kreeg had ik niet kunnen verzinnen. Ik citeer:
Dag Rita,
… Even aan huis gebonden kreeg ik van een vriendin Tussen Zussen en ik heb het bijna in één ruk uitgelezen. Afgelopen zaterdag heb ik een vervelende periode af kunnen sluiten door de eerste stap te zetten naar mijn oudste zus. Ik ben de derde dochter uit een gezin met 6 kinderen. Ik heb 3 zussen en 2 jongere broers. Ik kom uit een warm nest en heb liefdevolle ouders. Je boek kwam op een bijzonder moment èn kwam enorm bij mij binnen: de verschillende karakters, het elkaar niet begrijpen, het nest (gezamenlijke geschiedenis) waar zij uit kwamen. Zo knap beschreven! Het boek is nu bij mijn derde dochter, maar ik zoek de alinea waarin Renate in haar toespraak tijdens haar moeders uitvaart, het heeft over het gegeven dat je altijd moeder bent en blijft. Weet u wat ik bedoel? Ik schrijf vanuit mijn werk belevenissen en, met toestemming natuurlijk, zou ik een in mijn hoofd rondzoemend verhaal graag beginnen met dat stukje uit uw boek…
Natuurlijk! Ik wist onmiddellijk wat Nicolette bedoelde. Blij verrast door deze vraag van een enthousiaste lezeres pakte ik Tussen zussen uit mijn boekenkast en bladerde tot ik het betreffende stuk vond. Het is deel van de toespraak die Renate, een van de vier hoofdpersonages uit de roman, voordraagt tijdens de afscheidsdienst van haar moeder.
Dag Nicolette, ik denk dat je dit bedoelt:
“Mama. Je hebt in je leven zowel vreugde als verdriet gekend. Wanneer een vrouw een kind krijgt, is ze voorgoed moeder. Het kind is voorgoed het kind van beide ouders. Wanneer een van de ouders sterft, sterft de helft van de bron waaraan het kind ontsproten is. Die bron is onvervangbaar. Geen enkel mens kan in feite de plek innemen van de ouder. Wanneer een kind sterft, gebeurt hetzelfde. Geen enkel kind is vervangbaar. Ouders en kind zijn voor eeuwig en onlosmakelijk met elkaar verbonden. Dat is de tragiek, én het geluk, van families. Want in die verbondenheid schuilt grote kracht. Uit die kracht putten we als het leven ons soms ondraaglijk toe schijnt. Op die momenten kunnen we rusten in de wetenschap dat we niet alleen zijn, dat we nooit alleen zijn geweest en nooit alleen zullen zijn. Vanwege die verbondenheid. Alleen al daarom, mama, zul je voor altijd bij ons zijn.”
Uit Tussen Zussen, pagina 252 en 253
Twee dagen later krijg ik opnieuw een mail van Nicolette met in de bijlage haar verhaal. Ik open het en al lezende besef ik hoe belangrijk het is dat wij onze verhalen delen. Dat we blijven vertellen en luisteren, dat we schrijven en lezen. Zodat we ons in elkaars verhaal kunnen herkennen en ons daardoor gekend en gezien weten. Nicolette eindigt haar verhaal met de volgende alinea:
… Denkend aan het afscheid van mijn eigen moeder, het afscheid van háár moeder en het geboren worden van een nieuwe moeder, wist ik dat met dit gedeelte uit “Tussen zussen” mijn verhaal moest beginnen. Want het is zo waar…
“Wanneer een vrouw een kind krijgt, is ze voorgoed moeder. Het kind is voorgoed het kind van beide ouders. Die bron is onvervangbaar. Geen enkel mens kan in feite de plek innemen van de ouder.”
Dankjewel Nicolette. Geïnspireerd door het thema van de Boekenweek besluit ik een blog te schrijven over dit mooie toeval. Als een soort mini- boekenweekgeschenk geschreven door een vrouw, een moeder.
Met dank aan al mijn enthousiast lezers. (En dat zijn er nogal wat want het exemplaar van Tussen zussen dat ik uit mijn kast trok was een 23e druk uit 2016).
Dank Nicolette! Dank lezers!
Rita Spijker, maart 2019
Je leest het hele verhaal van Nicolette op www.nicolettekraamzorg.nl
